Podróż do "Ziemiańskiej"

[Konrad Mazur]

[i]"Zna go dobrze Warszawa:

[DuralT]

Miałem napisać prośbę o kolejną część, bo zabrakło mi tutaj konkretnego zakończenia. Drugą część znalazłem na twoim blogu i jeszcze bardziej się zdenerwowałem. Tak samo jak tutaj brak wyraźnego zakończenia. Słowo ,,Koniec" nie nadaje się na jakiekolwiek zakończenie urwanego w połowie opowiadania. Oprócz tego, to opowiadanie to beton, który zostanie przeczytany tylko przez zagorzałych fanów literatury lub historii. Zarówno ci pierwsi jak i drudzy zdenerwują się na ciebie z powyższego powodu. Co do tego fragmentu to bardzo mi się spodobał mimo nadmiaru opisów. Ponieważ nie jest to zakończona historia, ciężko jest ją oceniać pod względem fabularnym, a co do ortografii to nie widziałem zbyt rzucających się w oczy błędów. Jeśli chodzi o interpunkcję, to mam z nią takie problemy, że nie nadaję się w żadnym stopniu na sędziego.

[szczepantrzeszcz]

Fragmentów z założnia nie czytam, więc pozwolę sobie ocenić opowiadanie jako ukończoną całość i zarzucić brak puenty, brak myśli przewodniej, brak czegoś, co pozwala z dużo większym przekonaniem ocenić czy utwór jest dobry, czy nie. Być może większość czytających rzeczywiście uzna, Jak napisał Dural, że "to opowiadanie to beton", ja jednak przeczytałem z zaciekawieniem, razem z narratorem niecierpliwie czekałem na tego kto miał przyjść... w jednym ze swoich opowiadanek żonglowałem motywem z poezji Broniewskiego, zastanawiam się czy nie wrzucić...

Za największą wadę opowiadania uważam niestaranność języka. Jeżeli chcesz ów miły (z mojego punktu widzenia) natrój artystycznego międzywojnia dobrze opisać, wskazany byłby język nieco archaizujący i bardzo, bardzo staranny. Zadanie narzuciłeś sobie tyleż wdzięczne, co niełatwe. Próbować warto...

[Konrad Mazur]

Miałem napisać prośbę o kolejną część, bo zabrakło mi tutaj konkretnego zakończenia. Drugą część znalazłem na twoim blogu i jeszcze bardziej się zdenerwowałem. Tak samo jak tutaj brak wyraźnego zakończenia. Słowo ,,Koniec" nie nadaje się na jakiekolwiek zakończenie urwanego w połowie opowiadania. Oprócz tego, to opowiadanie to beton, który zostanie przeczytany tylko przez zagorzałych fanów literatury lub historii. Zarówno ci pierwsi jak i drudzy zdenerwują się na ciebie z powyższego powodu. Co do tego fragmentu to bardzo mi się spodobał mimo nadmiaru opisów. Ponieważ nie jest to zakończona historia, ciężko jest ją oceniać pod względem fabularnym, a co do ortografii to nie widziałem zbyt rzucających się w oczy błędów. Jeśli chodzi o interpunkcję, to mam z nią takie problemy, że nie nadaję się w żadnym stopniu na sędziego.

Dzięki za Twoją opinię. Mam już taki problem z umieszczaniem właściwych, dla Czytelnika, zakończeń. Nad tym muszę popracować.

[Konrad Mazur]

Fragmentów z założnia nie czytam, więc pozwolę sobie ocenić opowiadanie jako ukończoną całość i zarzucić brak puenty, brak myśli przewodniej, brak czegoś, co pozwala z dużo większym przekonaniem ocenić czy utwór jest dobry, czy nie. Być może większość czytających rzeczywiście uzna, Jak napisał Dural, że "to opowiadanie to beton", ja jednak przeczytałem z zaciekawieniem, razem z narratorem niecierpliwie czekałem na tego kto miał przyjść... w jednym ze swoich opowiadanek żonglowałem motywem z poezji Broniewskiego, zastanawiam się czy nie wrzucić...

Za największą wadę opowiadania uważam niestaranność języka. Jeżeli chcesz ów miły (z mojego punktu widzenia) natrój artystycznego międzywojnia dobrze opisać, wskazany byłby język nieco archaizujący i bardzo, bardzo staranny. Zadanie narzuciłeś sobie tyleż wdzięczne, co niełatwe. Próbować warto...

Dziękuję. Głównym gościem, siedzącym przy stoliku, był Gombrowicz. Bardzo cenię sobie (pod względem literatury) okres fermentów myśli i słowa między 1900 a 1939 rokiem. Staram się dużo czytać na ten temat, czasami coś uda mi się napisać.

[szczepantrzeszcz]

Głównym gościem, siedzącym przy stoliku, był Gombrowicz.

Tak też myślałem, ale postanowiłem nie psuć sobie dobrego nastroju... ciągle mi ginął w tłumie. W sumie szkoda faceta. "Opętani" to prawdziwie solidna powieść.

Bardzo cenię sobie (pod względem literatury) okres fermentów myśli i słowa między 1900 a 1939 rokiem.

Ja chłonę głównie atmosferę warszawsko-zakopiańską, sarmacko-byronowską, atmosferę czasów końca i początków czegoś, co z mroku się wyłania i rzeczy straszne zapowiada. Wiesz, ja myślę, że oni mimowolnie próbowali jakoś przedłużyć wiek dziewiętnasty, wiek pary i normalności. Wcale nie pragnęli tego, co nadejść miało... dlatego wszystko to nam się dziś tak kuszące i nostalgiczne wydaje.