Dworzec

[Pan Nikt]

Wychodzę w nocy na spacer. Lubię tą porę dnia. Uliczny zgiełk ustaje , zwykli ludzie udają się na spoczynek, ulice wypełnia ciemność. Tylko wtedy potrafię odnaleźć spokój ducha i poukładać swoje myśli. Powiew zimnego powietrza wywołuje dreszcz na mojej twarzy. Biorę kilka głębokich wdechów i idę przed siebie. Delikatnie pada deszcz, miarowo uderza o ziemie. Mokry chodnik i droga miękko odbijają światła ulicznych latarni. Nie myślę o niczym, jest mi dobrze. Idę w stronę swojego ulubionego miejsca. Mijam niewielki hotelik. Nigdy nie wiedziałem by ktoś tam był. Budynek nie jest w najlepszym stanie, z fasady sypie się farba. Gości zachęca czerwono niebieski neon tworzący wokół niego przyjemny gradient. Na drugim piętrze w jednym z pokoi świeci się światło. Ciekawi mnie kim jest ta osoba i po co tu przybyła. W międzyczasie przestało padać. Idę dalej przez skrzyżowanie i mijam jeszcze dwie ulice. Obok mnie wznosi się największy budynek na tym osiedlu. Wygląda jak osiem połączonych ze sobą dwunastopiętrowców. Jest niesamowicie długi i zawsze sprawia na mnie ogromne wrażenie. Nagle, przede mną przebiegają jakieś kundle. Taki widok jest tu częsty. Nie lubię psów. A będąc bardziej dokładnym muszę wytłumaczyć, że nie lubię psów od kiedy zdechł mój własny. Teraz ich widok zawsze wprawia mnie w zły nastrój. Idę jeszcze przez chwile i jestem na miejscu. Jest to malutki, opuszczony dworzec kolejowy. Kiedyś znalazłem to miejsce, spodobało mi się i od tamtego momentu czasem tu przychodzę. Nad dwoma torami był niewielki wiadukt z którego był całkiem niezły widok na miasto. Dziś była tam Ona. Wydaję mi się, że przychodzimy tu w podobnym celu, to znaczy, też jej się tu podoba. Nie przeszkadzamy sobie nawzajem. Razem potrafimy naprawdę długo wpatrywać się w horyzont. Czasem z tego transu wyrywa nas przejeżdżający pociąg towarowy. Dzisiaj była smutna, czułem to. Nigdy się do siebie nie odzywaliśmy. Czasem zdarzyło nam się zerknąć na siebie. Patrząc tak na rozświetlone centrum miasta, zastanawiam się nad dzisiejszym dniem i nad jednym przyjacielem z którym mam zamiar niedługo się spotkać. Myślę też chwilę o jutrzejszym dniu w pracy, ale tylko chwilę. Gdy mimowolnie patrzę na jej twarz, zauważam dwie strużki łez, ale jej twarz nie drgnęła ani trochę. Kiedyś byłem ciekaw czemu jest taka smutna, ale uznałem, że jestem zbyt ciekawski i po prostu zaakceptowałem, że taka jest. Nic mi do tego. Wydaję mi się, że była mojego wieku, ale rysy twarzy miała nieco dziecinne. W tym momencie spojrzała na mnie. Nie wiem co głupiego mi przyszło wtedy do głowy, ale momentalnie zapragnąłem ją dotknąć. Chwytam ją za jej dłoń. Jest bardzo chłodna. Zaczynam odczuwać niesamowity smutek. Za chwilę oboje mamy łzy w oczach. Stoję tak jeszcze przez chwilę, po czym szybko wracam do domu. Nigdy więcej już nie pojawiłem się tam. 

 

!	Wiadomość z: Camenne
	Działy literackie nie służą do reklamy.

[Grafoman]

Proszę zatroszczyć się o wcięcia akapitowe. 

Co do samego tekstu, to zauważam przeważający w nim melancholijno-obyczajowy nastrój. Czytało się jednak ciężko, głównie z powodów technicznych, uwag więc wypisać nie byłem w stanie. Może przysiądę do tego później.  

Zapraszam do zapoznania się z poradnikiem na temat wcięć akapitowych na Forum. viewtopic.php?f=84&t=2035 

Pozdrawiam i weny życzę! 

Graf

[Camenne]

Przyznam, że nie była to najłatwiejsza lektura, głównie ze względu na potknięcia. Ta miniatura ma robić wrażenie nastrojem, takie mam wrażenie, jednak przez liczne potknięcia trudno skupić się na atmosferze i tematyce.  

Na twoim miejscu w pierwszej kolejności zwróciłabym uwagę na literówki, interpunkcję, błędy językowe i powtórzenia. Dużo dobrego dla przejrzystości tekstu zrobiłoby podzielenie go na akapity - cała miniatura to jeden długi akapit, co nie sprzyja czytaniu, ja osobiście rozdzieliłabym je na wiele mniejszych. 

 

Co do błędów, przykładowo: 

Nad dwoma torami był niewielki wiadukt z którego był całkiem niezły widok na miasto. Dziś była tam Ona.

 

plus błąd interpunkcyjny - brakujący przecinek przed "z którego".  

 

Lubię tą porę dnia.

 

tę porę 

 

Wydaję mi się, że była mojego wieku, ale rysy twarzy miała nieco dziecinne.

 

była w moim wieku 

 

Chwytam ją za jej dłoń.

 

A tu przykład niepotrzebnego dookreślania zaimkami. 

 

Zawsze warto zwracać uwagę na warstwę językową tekstu i warsztat - to one sprawią, że czytelnicy nie będą się potykać na błędach. Dlatego polecam ci poświęcenie czasu na przeczytanie tekstu jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz, byś poprawił te błędy, które zauważysz. Powodzenia w szlifowaniu pióra.

[andy]

1) Wszystko w jednym akapicie? 

2) "Nad dwoma torami był niewielki wiadukt z którego był całkiem niezły widok na miasto." 

- powtórzenie ("był") 

- brak przecinka przez "z którego" 

3) Mało akcji (ale co kto lubi, pewnie ten gatunek tak ma). 

 

Trudno mi się odnieść do treści, bo nie jestem fanem tego gatunku ("topienia się w uczuciach").

[Sephiroth]

Nie jestem fanem gatunku tak jak przedmówca, więc treści nie oceniam. Jedyne co mi się nie podoba to ściana teksty tzn. brak akapitów.