Miłość w stu słowach

[Camenne]

Z okazji nadchodzącego święta zakochanych zapraszamy do udziału w okazjonalnym evencie literackim! Hasło eventu:
"Miłość w stu słowach"

W czym rzecz? Należy napisać drabble (krótki utworek do 100 słów), którego tematem przewodnim będą Walentynki, miłość i inne kojarzące się z tym dniem motywy - lub też nie, jeżeli ktoś ma ochotę podejść do tematu "walę tynkowo"
Drabble prosimy umieszczać w tym temacie do 16 lutego do godziny 15.

[Lailerosse]

[center]Sztuczni my[/center]

Podobno to ciąg reakcji chemicznych zachodzących w mózgu czyni cię człowiekiem. Fenyloetyloamina, dopamina, adrenalina, do tego parę hormonów - razem ostatecznie tworzą zjawisko, na punkcie którego ludzkość ma obsesję praktycznie od samego powstania.
Dziś większość z nich to w osiemdziesięciu pięciu kropka trzech procentach maszyny. Mechaniczne ręce nie pocą się nerwowo, sztuczne źrenice nie rozszerzają się w niekontrolowanym przypływie podniecenia. Niemal niczym się nie różnią, a jednak wciąż lubią podkreślać swoją wyższość chwaląc się rzekomo unikatową zdolnością do kochania.
Ludzkość tonie w elektrycznych snach. Androidy śnią o splecionych dłoniach, nieśmiałych muśnięciach warg oraz uścisku, który trwa i trwa i trwa...

[Kostucha]

Tym razem zaserwuję ff serialu Banshee.


Z miłości

Położył się na zimnej posadzce, odwracając na plecy z ciężkim westchnięciem. Koszulka lepiła się od potu, przed oczami widział mroczki, mięśnie drżały. Utkwił pusty wzrok w suficie izolatki.
Myślał, że więzienie ochroni go przed wrogiem, że będzie tu tkwił, jedynie czekając na koniec, że będzie miał spokój. Mylił się – kłopoty odnalazły go już pierwszego dnia. Teraz, kilka tygodni później, miał w głowie tylko jedną myśl: „Przeżyć”.
Od szaleństwa ratowały go rozkoszne wspomnienia o satynowej pościeli, nagim ciele ukochanej i uśmiechu sięgającym oczu. Do rozpaczy doprowadzał pusty dom – nigdy nie ukazana niespodzianka. Kochał zbyt mocno – teraz zostało mu piętnaście lat odsiadki.

[Inezka]

Pamiętam

Pierwsze, niezauważalne dla innych, równoczesne spojrzenie naszych oczu było niczym porażenie słoneczne.
Kiedy zostaliśmy sobie przedstawieni, poza słowem ,,cześć” nic nas ze sobą nie połączyło przez kolejne długie trzy miesiące. Czasami na swoich balkonach w akademiku paliliśmy papierosy. Wreszcie zaproszony na kawę zjawił się z pysznym sernikiem.
-Sam go upiekłeś?
-Sam kupiłem.
Potem były długie rozmowy do rana. Pierwszy dotyk, pocałunek i noc, choć spaliśmy niewiele.
Nagle czar prysł. Mój poeta zwątpił we mnie i powiedział: ,,Uwierzyć w Ciebie to zanurzyć się w otchłań nocy i nigdy nie wychodzić na światło, by nie spłonąć w jasności.”

[Pryvian]

Zawiodłam

Gdybym mogła przekuć moją miłość w miecz i tarczę, nie przegrałbyś żadnej bitwy, a ostrza wroga nigdy nie tknęłyby umiłowanego przeze mnie ciała. Stałabym się twoją Panią Jeziora, a ty moim Arthurem.
Gdyby słowo „kocham” mogło zagłuszyć podłe kłamstwa naszych wrogów, stanęłabym na murach Tower i wykrzykiwała je na wszystkie strony świata, tak aby sam papież je usłyszał i pobłogosławił. Wtedy diabelski jad płynący z ust uzurpatora nigdy nie dosięgnąłby Anglii.
Gdyby moja śmierć mogła cię ocalić i uszczęśliwić, umierałabym z radością, nawet po tysiąckroć, opadając w piekielne płomienie. Ale jestem zbyt słaba, Ryszardzie, więc umieram nadaremno. Proszę, wybacz mi.


Zapewne wydam się monotematyczna, ale ja tak bardzo kocham historię Anglii... Można to w sumie traktować jako ff do White Queen BBC.

[sven]

Stoję sama daleko od sceny. On podchodzi i mówi mi do ucha -Będę twoją walentynką-
Bierze mnie na ręce i wynosi z zatłoczonej sali przepełnionej dźwiękami metalcore. Nawet nie zdążam zaprotestować. Czuję chłód wieczornego, lutowego powietrza. Nie tego się spodziewałam, wszystkiego, ale nie czegoś takiego.
Stawia mnie na ziemi i dalej namiętnie całuje. Odwzajemniam pocałunek. Nic nie mówię bojąc się, że ta ulotna chwila przeminie.
-Chodź bliżej- z zamyślenia wyrywa mnie krzyk koleżanki- pobawimy się- idę i wiem że muszę zostawić przeszłość za sobą, chociaż chciałabym by powtórzyło się to co wydarzyło się dokładnie rok temu.

[a_cappella]

[center]Nienasycenie[/center]

Z całego repertuaru dźwięków wyławiał tylko te najcichsze. Srebrzyste. Metaliczne. Wsłuchiwał się w melodię, która powoli zaczynała wprowadzać go w świat rosnących namiętności, ułatwiała stawianie pierwszych kroków w tej grze instynktów. Odetchnął głęboko, pozwalając zapachowi zawładnąć umysłem. Dosięgnąć każdej komórki.
Przygryzł wargę. Wiedział, że ostry smak upragnionej słodyczy będzie stopniowo zaspokajał głód, koił pożądanie, a jednocześnie chciał, by trwało jak najdłużej. Niecierpliwie przełykał ślinę, jakby nie mógł doczekać się, kiedy zmysły staną się jednością. Oddychał coraz szybciej.
Chwilę później celebrował już każdy kęs. Każdy łyk.
Jego przyspieszone tętno dało mi pewność, że najkrótsza droga do serca mężczyzny wiedzie przez żołądek.

[Blue]

Porachunki

W ustalony dzień ubrałam czarne, skórzane rękawiczki. Na brudnym peronie niszczejącego dworca ciężko upozorować wypadek. Wolałam bardziej kameralne miejsce, bez tłumu potencjalnych świadków, ale byłam gotowa, by rozwiązać problem. Szybko, dyskretnie, profesjonalnie.
Nie będzie lepszej okazji.
Wiedza, co zaraz nastąpi, izolowała mnie od obaw. Kawałek po kawałku, fragmenty rzeczywistości traciły znaczenie i zostałam sam na sam ze swoją determinacją. Czułam zimno i rażące osamotnienie w przekonaniu o słuszności tego, co zrobię.
– Zależy mi na tobie – powiedziałam. – Myślałam, że wiesz…
– Nie wiem, co powiedzieć... – wymijająco spojrzał w bok. – Zastrzeliłaś mnie... Potrzebuję więcej czasu.
Spadł pierwszy śnieg. Odjechałam następnym pociągiem.
Misja wykonana.

[Madeleine]

.

[tyraelx]

„Księżniczko, nie wstydź się. To tylko mała, zielona żabka”. A może nie tylko? Legenda mówi o królewiczu, zaklętym w kumkającego płaza. Dziewczynka rozejrzała się dookoła, sprawdzając, czy nikt nie patrzy. Marzenia o złotym pałacu i białej sukni mogą się spełnić za momencik. „Tak - nie zaszkodzi spróbować”.

Zdjęła trzewiki, weszła po kolana do wody. Żabka, siedząca na pływającym przy brzegu liściu kaczeńca, patrzyła na nią wesoło. Księżniczka nachyliła się i dała buziaka w mokry pyszczek. W tym samym momencie z wody wyłoniła się wielka paszcza, pochłaniając kaczeńca, żabkę i księżniczkę. „One zawsze się na to nabierają” – pomyślał Potworny Ropuch, przełykając śniadanie.