pandemonium

[Toya]

miałaś obrożę
miałaś też imię na które by przybiegał
nigdy psa

pies szczeka

a matka ciągle narzekała na głowę
tętniący w rozepchanej bólem czaszce
wszechświat nie obejmował czworonoga
choć z powodzeniem upychała w nim
kolejnych mężczyzn

nasłuchałaś się napatrzyłaś

i najchętniej usunęłabyś fiolet tak z tęczy
jak i z oficjalnej listy kolorów

zbyt dobrze pamiętasz zimno
przenikające ciało
wystawionego za drzwi bękarta
który wciąż pyta dlaczego

razem z niebem przecieka dach
gdzie jest tata

w czym suki są lepsze od psów

[Camenne]

Ten wiersz mnie zmroził. Jest bardzo dobry. Tak obrazowo pokazuje sytuację dziecka z patologicznej rodziny wychowujące się bez ojca i mające matkę, która znęca się nad nim, że aż czytanie w pewien sposób boli. Wiersz dosłownie wywleka tę dziecięcą krzywdę. I najgorsza jest świadomość, że to wcale nie jest abstrakcyjna scenka, jest wiele takich zaniedbanych przez własną matkę dzieci, które oglądają przez całe swoje dzieciństwo wiele rzeczy, których nie powinny.

Nie jestem pewna, jak to odczytywać psa. Czy bardziej dosłownie matka nie chce sprawić wymarzonego psa, czy to dziecko jest przez matkę zrównywane do roli psa, bo tak też można to odbierać, zwłaszcza "miałaś obrożę" można odczytać na różne sposoby w tym przypadku. To wyrzucanie za drzwi na zimno i przeciekający od deszczu dach, który mógłby być dachem budy, też bardzo na to wskazuje, choć przecież po prostu może to być sposób, w jaki karze.
Tak myślę, że pewnie obie wersje są poprawne i tym bardziej mi się podoba, że jest tu więcej niż jeden obraz.

Świetna puenta.

[Toya]

Cam - pisałam tak żeby czytelnik sam mógł wybrać bliższą mu interpretację. Jak sama zauważyłaś można czytać na dwa sposoby i dokładnie o to mi chodziło.

Dziękuję:)

[thomasward]

nigdy psa

Bardzo mocne spuentowanie pierwszej cząstki treściowej. Zresztą cały wiersz jest mocny i dobrze napisany, wzbudza emocje. Tylko to pytanie retoryczne na końcu lekko mi nie gra, tak jakby było nieco w innej tonacji niż reszta utworu, zmienia nieco odczucia. Moim zdaniem można było wiersz zakończyć inaczej, mniej mocno, w bardziej podsumowujący sposób. Ale ja się na wierszach totalnie nie znam.

Tak czy siak wiersz świetny.

[Toya]

thomasward - zakończenie rzeczywiście kontrowersyjne (zwłaszcza jak na mnie),
ale dokładnie takie miało być i takie pozostanie. Przyznaję, trochę się bałam reakcji
czytelników. Jak widzę... niepotrzebnie.

Dziękuję:)

[Dziagdyś]

Ty garnkotłuku
twoja taka i owaka
jak ci
to cię chirurg nie poskłada
spójrz na siebie
wyglądasz jak szantrapa
prukwa.

Takie słowa i gorsze
usłyszeli wszyscy
na rozprawie rozwodowej
jednak nikt nie uwierzył
nawet w sądzie.

Ona musi być winna
on przecież szarmancki
elokwentny
bon - ton i w ogóle
wszyscy zazdrościli jej
takiego męża.

Ludzie odwracali się od niej
nie mówili dzień dobry
pogardliwe spojrzenia
zaszczuta dziewczyna
spakowała walizki
wyjechała z miasteczka.


Samotna matka
smutna kobieta.

[Toya]

Dziękuję.

[szczepantrzeszcz]

Nie chce mieć dziecka, bo sama nie poznała miłości.
Miłość niewidzialna, jak powietrze i jak powietrze do życia potrzebna.

[Karen]

Bardzo dobry wiersz. Mocny, prawdziwy. W sumie, to mam podobne odczucia do Camenne. Również podoba mi się autentyczność, chociaż to smutne, że takie są realia niektórych dzieci; pomysł z możliwością podwójnej interpretacji też ciekawy.

[Toya]

Szczepanie, Karen - dziękuję za ślad pod wierszem