Cicha elegia

[Irys]

Cicha elegia 

 

pierwszy promień słońca 

delikatnie dotyka okna 

niczego nie podejrzewając 

zegar jak zwykle spieszy o minutę 

 

zdjęcie syna na komodzie 

ma wciąż ten sam uśmiech 

znajome kroki na schodach 

spokojnie schodzą w kolejny dzień 

 

tylko kwiaty na balkonie 

wtulają się w siebie 

czując że świat zostanie 

trochę bardziej samotny

[Alchemik]

Takie delikatne, niezauważalne przemijanie. 

Jedynie fotografia płynie od teraźniejszości w teraźniejszość.

[kresowa pani]

"Wtulają się w siebie", bo do siebie, to one się przytulają

[Irys]

Tak, zgadza się, najpierw było przytulają, ale zmieniłem na wtulają, ale nie do końca poprawiłem. Dziękuję i poprawiam.

[szczepantrzeszcz]

Niektórzy na upływ czasu reagują smutkiem, inni przerażeniem. 

 

Twój wiersz jest jak antidotum. Przerażenie w smutek zamienia. 

 

"Wtulają się do siebie" bym zostawił. Ludzie, semantyce wbrew, potrafią wtulać się do siebie. Ze Szczepaniego punktu widzenia Twoja personifikacja dobrze zabrzmiała.

[Irys]

No cóż, pierwotnie napisałem przytulają się, potem bardziej pasowało mi wtulają i miało być wtulają się w siebie, ale nie do końca poprawiłem. Skoro jednak uważasz, że nieźle brzmi, to sam już nie wiem, ale na razie zostawię tak jak jest teraz.

[Alchemik]

Ja zgadzam się ze Szczepanem, że poeta tworzy własną semantykę. 

Oczywiście, narażony jest wtedy na wytykanie błędu. 

Jeżeli jednak to nie było świadome, to raczej popraw, ale zapamiętaj, że jako poeta możesz powtarzać takie błędy całkowicie świadomie. I wtedy przestaną być błędami a staną się elementem twórczości.

[Irys]

Kresowa Pani słusznie zauważyła to nie było zamierzone, we wcześniejszych komentarzach to wyjaśniłem. Nie mniej, bardzo dziękuję za cenne propozycje i uwagi.

[Alchemik]

Nie zamierzam wnikać na ile osobisty jest Twój wiersz. 

Wolę myśleć, że jest uniwersalny dla straty, z którą trzeba się godzić, aby dalej godnie żyć. 

Powiem jedynie, że to prawdziwa poezja. 

Bardzo delikatna w tym temacie, a jednak oddziałująca silnie na emocje czytelnika. 

Na moje emocje. 

Pisząc dalej, musisz sprostać sobie samemu. 

Jednym słowem, doskonalić się. 

 

Nie, nie pozjadałem wszystkich rozumów, żeby wypowiadać się w takich kwestiach. 

Jestem intuicjonistą i też poetą. 

Samoukiem, który dążył do uzyskania narzędzi poprzez próby i błędy, atakując każdą formę poetycką. 

A potem godząc się z nią. 

W ten sposób można uzyskać swobodę pisania i umiejętność stwarzania własnej formy. 

To wszystko jest przed Tobą, Irys. 

Nie każdemu to powiem.

[Irys]

To po śmierci sąsiadki,dobrej znajomej mojej mamy. Dzięki za cenne rady, potrafię już rozpoznać coś cennego od jakiś idiotyzmów, którymi mnie faszerował pewien polonista alkoholik.